Michel Wybouw - Ergens heen dobberen

Ergens heen dobberen, ingetogen, op een stuk drijfhout.
Laat het nu net hout zijn, die  mijn drijfveer is.

We botsen na een lange of korte vaart met ons drijfhout op een nieuwe onbekende oever.
Zoals in de verhalen van Homerus, op een nieuw en onbekend eiland.
We breken open. De koperen vogel neemt ons mee en zoals dit werk, breken we open, we durven ons laten gaan. Deze keer zonder of met weinig angsten, remmingen en vol positiviteit , zoals je van een nieuwe zonsopgang mag verwachten.
De koperen vogel spat open en vormt hiermee een soort nieuw, maar toch nog op voorgaande ervaringen berustend, DNA
Out of the box. We mogen -of moeten zelfs- verder, breder en dieper durven denken dan onze omgeving, ons land en misschien zelfs onze planeet.
Mijn werk- en denkwereld situeert zich rond de mogelijkheid om levensomstandigheden te scheppen op Mars of elders.
Waarom zijn wij (als soort), steeds op zoek naar nieuwe ruimte?
Waarom willen we steeds zo invasief zijn in de natuur?