Lily May Parker - Memento Mori
Onthoud mijn sterfelijkheid, want ooit was ik.
In de toelichting van Myriam las ik de zin ‘Tenslotte komt iedereen ooit wel aan zijn einde’, gevolgd door een prachtig gedicht over dood. Met dood kom je de zo stilletjes aan in mijn leefwereld want dood domineert mij meer dan mijn bestaan.
In de schaarse vrije momenten zwerf ik graag over begraafplaatsen en daar ontdekte ik niets minder dan de ‘Daguerreotypie’, de voorloper van onze moderne fotografie. De uitvinder was niemand minder dan de Fransman Louis Daguerre (°1787 - + 1851) De Daguerreotypie is een ovale foto die je hedendaags nog kan vinden op oude begraafplaatsen en met een beetje geluk vind je er ééntje die getekend is met de naam Louis.
Samen met mijn eigen Daguerreotypie schreef ik het kortverhaal ‘Memento Mori’. Zo combineer ik fotografie en woord, mijn twee passies.
In de schaarse vrije momenten zwerf ik graag over begraafplaatsen en daar ontdekte ik niets minder dan de ‘Daguerreotypie’, de voorloper van onze moderne fotografie. De uitvinder was niemand minder dan de Fransman Louis Daguerre (°1787 - + 1851) De Daguerreotypie is een ovale foto die je hedendaags nog kan vinden op oude begraafplaatsen en met een beetje geluk vind je er ééntje die getekend is met de naam Louis.
Samen met mijn eigen Daguerreotypie schreef ik het kortverhaal ‘Memento Mori’. Zo combineer ik fotografie en woord, mijn twee passies.
24 November 1899
Een vriendin vertelde mij als je rozen ruikt wanneer er geen in de buurt zijn, er iemand sterft. Ik ruik ze. Ze ruiken heerlijk en ze zorgen ervoor dat mijn pijn verzacht.
Voordat ik mijn laatste adem uitblaas, vertel ik u het verhaal van mijn vluchtig leven. Net negentien ben ik geworden en liefde was de rode draad in mijn bestaan. Liefde zou ook mijn dood worden.
De liefde van mijn leven vond ik een klein jaar geleden. Rick. Hij werkte bij het notariaat van zijn vader en ik was tot over mijn oren verliefd op zijn hoffelijke charme. We beleefden samen een prachtige zomer en eind augustus vroeg hij mij of ik de zijne wilde worden. Hoe kon ik neen zeggen!
Hij is de liefde die mij elke glimlach ontluikt. Wat droom ik van onze toekomst en dartel mijn dagen door! Rick, Rick, mijn liefde, mijn leven…mijn alles.
Helaas, eind augustus 1898, vlak na onze verloving kreeg hij van zijn vader echter de opdracht een zaak te gaan verdedigen in Victoriaville. Met tegenzin namen we afscheid en op de dag van zijn vertrek, wachtte ik al op zijn terugkomst. De ongeduldige bruid, die de dagen aan elkaar vlecht en droomt van de verbintenis dat ooit zal zijn. Hoe mooi zou het wel niet zijn.
Verliefd worden is verdoemd zijn zei mijn moeder altijd en gelijk zou ze krijgen.
Rick bleef mij trouw schrijven over hoe de zaak vorderde en dat hij weldra thuis zou zijn. Tot de brieven na enkele maanden opeens ophielden. Er werd niets meer vernomen over
Rick en al mijn brieven bleven onbeantwoord. Radeloos als ik was voelde ik mijn hart met de dag fragieler worden. Brozer, killer.
Bij ijsregen en bittere kou, bij dag en nacht bewaakte ik de oprit van ons huis. Luisterde aandachtig naar hoefgetrappel en hield me voor dat ieder ogenblik Rick mij zou verblijden met zijn terugkomst.
Toen werd ik ziek, werd het broze duister met een hart van glas.
Het ademen gaat zeer moeilijk en de hoge koorts laat me vaak de stem van Rick horen.
Heel af en toe zie ik zijn gestalte door mijn kamer wandelen, zijn gezicht tot vlak bij het mijne en dan ruik ik de rozen. Die heerlijke rozen.
Dit waren mijn laatste herinneringen in dit leven.
Wat van Rick is geworden, zal ik nooit weten. Want er is geen leven na de dood. Geen scherm dat kan meekijken hoe het is met wie achterbleef. Met mij stierf mijn eigenste wereld.
Een vriendin vertelde mij als je rozen ruikt wanneer er geen in de buurt zijn, er iemand sterft. Ik ruik ze. Ze ruiken heerlijk en ze zorgen ervoor dat mijn pijn verzacht.
Voordat ik mijn laatste adem uitblaas, vertel ik u het verhaal van mijn vluchtig leven. Net negentien ben ik geworden en liefde was de rode draad in mijn bestaan. Liefde zou ook mijn dood worden.
De liefde van mijn leven vond ik een klein jaar geleden. Rick. Hij werkte bij het notariaat van zijn vader en ik was tot over mijn oren verliefd op zijn hoffelijke charme. We beleefden samen een prachtige zomer en eind augustus vroeg hij mij of ik de zijne wilde worden. Hoe kon ik neen zeggen!
Hij is de liefde die mij elke glimlach ontluikt. Wat droom ik van onze toekomst en dartel mijn dagen door! Rick, Rick, mijn liefde, mijn leven…mijn alles.
Helaas, eind augustus 1898, vlak na onze verloving kreeg hij van zijn vader echter de opdracht een zaak te gaan verdedigen in Victoriaville. Met tegenzin namen we afscheid en op de dag van zijn vertrek, wachtte ik al op zijn terugkomst. De ongeduldige bruid, die de dagen aan elkaar vlecht en droomt van de verbintenis dat ooit zal zijn. Hoe mooi zou het wel niet zijn.
Verliefd worden is verdoemd zijn zei mijn moeder altijd en gelijk zou ze krijgen.
Rick bleef mij trouw schrijven over hoe de zaak vorderde en dat hij weldra thuis zou zijn. Tot de brieven na enkele maanden opeens ophielden. Er werd niets meer vernomen over
Rick en al mijn brieven bleven onbeantwoord. Radeloos als ik was voelde ik mijn hart met de dag fragieler worden. Brozer, killer.
Bij ijsregen en bittere kou, bij dag en nacht bewaakte ik de oprit van ons huis. Luisterde aandachtig naar hoefgetrappel en hield me voor dat ieder ogenblik Rick mij zou verblijden met zijn terugkomst.
Toen werd ik ziek, werd het broze duister met een hart van glas.
Het ademen gaat zeer moeilijk en de hoge koorts laat me vaak de stem van Rick horen.
Heel af en toe zie ik zijn gestalte door mijn kamer wandelen, zijn gezicht tot vlak bij het mijne en dan ruik ik de rozen. Die heerlijke rozen.
Dit waren mijn laatste herinneringen in dit leven.
Wat van Rick is geworden, zal ik nooit weten. Want er is geen leven na de dood. Geen scherm dat kan meekijken hoe het is met wie achterbleef. Met mij stierf mijn eigenste wereld.