Jean-Marie Petyt

De maan

de maan heeft een afspraak met de nacht om
haar licht te laten schijnen op al wat overdag
niet kan omwille van ethische of andere bezwaren
naar gewoonten en zeden en zo al ook niet mag
 
rond de wijzers met de klok mee en naargelang
haar stand schijnt ze meer, schijnt ze minder
eerst enkel ’t eerste kwart, daarna voor de helft,
weer wat later driekwart en tenslotte baadt ze
in al haar glorie in het volle licht
 
soms als tijd het toelaat en plaats ruimte ertoe
geeft, dooft ze haar licht als het ware volledig
uit en valt enkel geheel verduisterd te bekijken
 
de maan neemt de nacht mee op reis langs
verlaten straten en kale pleinen voorbij plaatsen
waar mensen rusten gaan onder de blote hemel
of in een knusse kamer met bed, alleen met twee
of meer de slaap der rechtvaardigen slapen of
wakker liggen niets te doen of half bewust dromen
van mensen en dingen die nooit eens uitkomen
 
en heeft een droom niet gebracht wat je ervan had
verwacht is het mooi meegenomen blijvend te
geloven dat een reis naar de maan en terug
jou zomaar is overkomen

Ik reis niet langer

Ik reis niet langer in het heden
omdat het troosteloos is
en eerder zwart dan grijs.
 
Ik verkies de blauwe luchten
van morgen, ook al geven ze
vooralsnog hun geheimen niet prijs.
 
Ik drijf liever op sneeuwwitte wolken
en zweef over een groene wei waar
de schaapjes niet te tellen zijn
omdat ze met te veel en te dicht
bijeen aan ’t grazen zijn.
 
Ik reis de toekomst tegemoet
volg de zon, volg de maan
en tracht intussen mijn hand
te lezen om te achterhalen
hoe het me verder zal vergaan.
 
Ik kom het wellicht nooit te weten
omdat ook al wou ik het nog zo graag
ik niet verder kijken kan dan tot hier
en niet verder dan de dag van vandaag.

Dag en nacht

​De nacht is zwanger
van stilte en duisternis
baart bij het ochtendgloren
een nieuwe onbedorven
dag
 
De dag borrelt en bruist
van leven en licht
rust als het avonden gaat
klaar voor weer een nieuwe
nacht
 
Zo spelevaren
nacht
en
dag
als
ebbe
en vloed
over
en
’t weer
trekken ze elkaar aan
stoten ze elkaar af
elkaar raken
doen ze al heel lang
niet meer
Klik hier om te bewerken.

Mijn laatste lief

Jij werd mijn laatste lief
en bent het tot en met
mijn laatste asem gebleven
 
 
tussen ons geen sprake van
liefde op ’t eerste zicht
veel liever had ik je nog heel
wat langer ontweken en onze
ontmoeting nog wat uitgesteld
voor ‘k weet niet hoe lang
 
 
met mijn ziek worden
ben jij in mij komen wonen
en pas weggegaan toen ik
mijn ogen sloot en sterven ging
 
 
je bent nu dakloos
moet nu weer op zoek
naar een nieuw lief
en ik voor altijd levenloos
verschans me onbereikbaar
ver en hoog tussen lotgenoten
in de vergankelijkheid.