Jenny Dejager
april 2023
De Westhoek, de plek waar ik woon, is voor de lezer of de toeschouwer van mijn werk van ondergeschikt belang, maar wel nuttig voor mij. Het platteland biedt mij rust en ruimte om mij met hart en ziel te kunnen wijden aan mijn interesses die met kunst te maken hebben.
Mijn grote liefde gaat uit naar schrijven, zowel poëzie als proza. Maar ook voor schilderen en tekenen heb ik een passie ontwikkeld terwijl klassieke muziek mij dan weer troost biedt. Een ambivalente kunstenares als je wil, mocht deze uitspraak niet te hoog gegrepen zijn want ieder individu is op zich een kunstenaar in het stukje wereld waarin hij de beste wil zijn.
Met 9 uitgaven die de naam poëzie dragen en twee romans en daarnaast een opleiding cultuurgeschiedenis, beeldende kunsten ben ik ook een leesbeest. Viktor E. Frankl De zin van het bestaan Dé inleiding tot de logotherapie is het werk dat ik nu aan het lezen ben.
Ik ben een atypische beeldend kunstenaar. De wereld om mij heen is zo rijk aan mogelijkheden om steeds nieuwe uitdagingen aan te gaan door te experimenteren met nieuwe technieken of andere disciplines.
Mijn poëzie gaat vaak over troost en de ontdekking van de vrijheid van denken; terwijl ik bij mijn prozawerken eerder de verhaaltechniek gebruik van stream of consciousness die toegepast wordt bij fictie.
www.jennydejager.be is een website die te weinig aandacht krijgt van mij; veel meer belang hecht ik aan wat nog te ontdekken valt dan aan datgene wat er al is.
Mijn grote liefde gaat uit naar schrijven, zowel poëzie als proza. Maar ook voor schilderen en tekenen heb ik een passie ontwikkeld terwijl klassieke muziek mij dan weer troost biedt. Een ambivalente kunstenares als je wil, mocht deze uitspraak niet te hoog gegrepen zijn want ieder individu is op zich een kunstenaar in het stukje wereld waarin hij de beste wil zijn.
Met 9 uitgaven die de naam poëzie dragen en twee romans en daarnaast een opleiding cultuurgeschiedenis, beeldende kunsten ben ik ook een leesbeest. Viktor E. Frankl De zin van het bestaan Dé inleiding tot de logotherapie is het werk dat ik nu aan het lezen ben.
Ik ben een atypische beeldend kunstenaar. De wereld om mij heen is zo rijk aan mogelijkheden om steeds nieuwe uitdagingen aan te gaan door te experimenteren met nieuwe technieken of andere disciplines.
Mijn poëzie gaat vaak over troost en de ontdekking van de vrijheid van denken; terwijl ik bij mijn prozawerken eerder de verhaaltechniek gebruik van stream of consciousness die toegepast wordt bij fictie.
www.jennydejager.be is een website die te weinig aandacht krijgt van mij; veel meer belang hecht ik aan wat nog te ontdekken valt dan aan datgene wat er al is.
|
Diffuus licht
Tot de dagen langer worden zal het wachten op de dageraad overeind blijven want hoop is altijd mooi in de schemer. Geen vastomlijnde contouren noch felle kleuren verwonden de eerste klaarte. Subtiele veranderingen van onthechting geven de weemoed terug aan de donkere geuren van de nacht. Wakker worden - opstaan - met ietsje meer bagage die wat lichter weegt als de tafel wordt gedekt voor twee. ©Jenny Dejager |
Iets is altijd daar
Draadloze contacten zijn de brieven van vroeger. Mondelinge bekentenissen konden de straat oversteken. Moeilijke momenten verlieten het huis langs de achterdeur. De branding heeft nog altijd zijn eigen verhaal. Iemand speelt piano. Een gedicht getoonzet door een poëet en een muzikant: ze zwijgen op hetzelfde moment. Schoorvoetend loopt nog iemand op het strand. Angst trekt haar kleren uit en zwemt van vroeger naar nu. ©Jenny Dejager |
Het rozenbed
Vaststellen dat er duizend stiltes als wolken voorbijtrekken.
De tijd die blootlegt, verminkt, tekortschiet, bewaakt, vergaat
als een wattendeken dat zich spreidt over het toekomstig vergeten.
Het antraciet van de nacht dat zich vastklampt aan beelden
die contouren draaien, cirkels maken, figureren met de deurklink in de hand;
tot op onbegrijpelijke wijze wanhoop zich schikt in een vaas vol van genade.
Een zweem van troost vergeet zichzelf op te rapen want het rozenbed
is overboord gegooid.
Wees dus droevig zoals jij het wil, ook al maak je het akelig stil.
©Jenny Dejager
Vaststellen dat er duizend stiltes als wolken voorbijtrekken.
De tijd die blootlegt, verminkt, tekortschiet, bewaakt, vergaat
als een wattendeken dat zich spreidt over het toekomstig vergeten.
Het antraciet van de nacht dat zich vastklampt aan beelden
die contouren draaien, cirkels maken, figureren met de deurklink in de hand;
tot op onbegrijpelijke wijze wanhoop zich schikt in een vaas vol van genade.
Een zweem van troost vergeet zichzelf op te rapen want het rozenbed
is overboord gegooid.
Wees dus droevig zoals jij het wil, ook al maak je het akelig stil.
©Jenny Dejager
