Hans Lamoot

Door te zwijgen
verzamel je woorden
voor later

Je kan ze gebruiken
wanneer de stilte
te luid wordt

Veel meer via de link hieronder.
Laten we

Kom

Laten we beer zijn
Of neen, liever
Leeuw of tijger of eerder wolf

Laten we heersen
En sterk zijn
Zodat we kunnen overleven

Laten we strijden tegen
Het innerlijke lam
Dat ons halfslachtig de regels oplegt

Laten we uit de schaduw treden
Van onszelf
Om te mogen herleven

Laten we een spiegel voorhouden
Wat laat zien
Wie we werkelijk wezen te zijn

Laten we de storm aan woorden
In ons hoofd
Tot rust brengen door te spreken
​
Kom

Laten we de kans grijpen
Om te leven
Door samen wolf te zijn
Verlangen

Laaghangende wolken
Sluieren roerloos het dorre veld
Een boom dreigt z’n contouren te verliezen

De roep van de kraai
Lijkt van overal te komen
Ook ik ben even het noorden kwijt

In mijn eigenste blauwe uur
Is er steeds plaats
Voor een deeltje melancholie

En toch...

De rode gloed van het rijzende licht
Laat de aarde ontwaken

In mijn borst groeit opnieuw
Het eindeloze verlangen

Naar jou

Vliegen

Toen kwam er de vraag of ik een goede steenkapper kende. Enigszins verbaasd keek ik haar aan. Ze had zich nog niet zolang geleden een paar fragiele vleugels aangemeten en ik zag het verband niet. Van vliegen was er echter nog geen sprake zei ze. Er hing immers een verzwarend blok aan haar tere lijf wat belette om hogere sferen te verkennen.
Een steenkapper kende ik niet maar ik bezat wel enig gereedschap. Ik vond wat ze wou en leerde haar de hamer en beitel te hanteren. Ze moest immers zelf leren omgaan met haar eigen gewicht.
Ze had wel nog steeds een gevecht te voeren. Er hingen steevast enkele demonen rond dat loodzware blok. In een razend tempo konden zij het herstellen. Maar als ze in de strijd even de bovenhand kon halen, dan zag ik haar wel eens hangen op zowat een metertje boven de grond.
Hoger vliegen dan enkele meters zal ze ooit kunnen. Dat is een vaststaand feit en ik prijs me alvast gelukkig dat ze geen opvliegend karakter heeft.

​