Werner Storms
Het was vakantie. Nog geen zomer, lente, koud nog.
Ik droeg een sjaal. Blauw.
Tegen die kou.
Maar het was vakantie. Jij vertrok al, op reis, ver. Naar daar
waar niemand je kon volgen. Al wilde ik wel, het vroor
bij mij nog binnen. Ik kraakte.
Maar ik had jou.
Daar werd ik warmer van.
Zachter.
Ik bleef nog een beetje.
Naast je zitten. Naast je staan.
Nog eventjes ontdooien.
Sindsdien ben ik altijd onderweg, naar ergens, naar iets,
naar iets warms, iets dat een deken legt over dit,
deze leegte, dit gemis. En ook wel onderweg
naar niets, naar nergens, net als toen.
En als je moet huilen?
Ik huil niet hoor, ik.
Ik ben een vechter, een avonturier, zo’n beetje een held.
En als je troost nodig hebt?
Ik heb geen troost nodig, dat heb ik toch al gezegd!
Nu toch niet. Later, misschien...
...
De held is bang. Bang voor later, bang voor nu. Schrik heeft hij.
Angst. Want als dit kon gebeuren, kan alles. Dan is niets meer
veilig, niets meer is zeker. Alle vanzelfsprekendheid is weg.
Alles kan van nu af aan gebeuren.
Maar op welke bladzijde?
Van welk boek?
Bang is de held.
Bang voor donker, bang voor verdwalen.
Bang dat zelfs het donker zal verdwijnen.
Ooit, eens zal het overgaan. Ooit, eens.
In tussentijd zou ik willen slapen.
Gewikkeld worden.
Ondergedompeld.
Dekens.
Armen.
Warm.
Vast.
Veilig, niet alleen.
Alsjeblief?
Maar ik vraag het niet.
Ik durf het niet. Ik weet
dat het niet kan,
niet meer.
Vraag me niet waarom.
Luister. Liever.
Lees mij.
Liefst.
Hopen?
Dromen?
In rook?
Op.
Het is koud.
En m’n sjaal heb ik meegegeven.
Tegen die kou
van jou.
Ik red me wel hoor.
Maar.
Laat je het lichtje aan?
(c) Werner Storms
Ik droeg een sjaal. Blauw.
Tegen die kou.
Maar het was vakantie. Jij vertrok al, op reis, ver. Naar daar
waar niemand je kon volgen. Al wilde ik wel, het vroor
bij mij nog binnen. Ik kraakte.
Maar ik had jou.
Daar werd ik warmer van.
Zachter.
Ik bleef nog een beetje.
Naast je zitten. Naast je staan.
Nog eventjes ontdooien.
Sindsdien ben ik altijd onderweg, naar ergens, naar iets,
naar iets warms, iets dat een deken legt over dit,
deze leegte, dit gemis. En ook wel onderweg
naar niets, naar nergens, net als toen.
En als je moet huilen?
Ik huil niet hoor, ik.
Ik ben een vechter, een avonturier, zo’n beetje een held.
En als je troost nodig hebt?
Ik heb geen troost nodig, dat heb ik toch al gezegd!
Nu toch niet. Later, misschien...
...
De held is bang. Bang voor later, bang voor nu. Schrik heeft hij.
Angst. Want als dit kon gebeuren, kan alles. Dan is niets meer
veilig, niets meer is zeker. Alle vanzelfsprekendheid is weg.
Alles kan van nu af aan gebeuren.
Maar op welke bladzijde?
Van welk boek?
Bang is de held.
Bang voor donker, bang voor verdwalen.
Bang dat zelfs het donker zal verdwijnen.
Ooit, eens zal het overgaan. Ooit, eens.
In tussentijd zou ik willen slapen.
Gewikkeld worden.
Ondergedompeld.
Dekens.
Armen.
Warm.
Vast.
Veilig, niet alleen.
Alsjeblief?
Maar ik vraag het niet.
Ik durf het niet. Ik weet
dat het niet kan,
niet meer.
Vraag me niet waarom.
Luister. Liever.
Lees mij.
Liefst.
Hopen?
Dromen?
In rook?
Op.
Het is koud.
En m’n sjaal heb ik meegegeven.
Tegen die kou
van jou.
Ik red me wel hoor.
Maar.
Laat je het lichtje aan?
(c) Werner Storms
ik ben een kleine jongen, ik vind de wereld groot
soms heb ik verdriet want er zijn veel dingen
die ik niet zo goed kan
maar ik wil worden wie ik ben
de dingen die om me heen gebeuren
vind ik moeilijk, alles gaat zo snel, iedereen is druk,
ik kan ze moeilijk volgen
dan ben ik eenzaam en ook wel eens bang
dan voel ik mij vallen
tussen hemel en aarde
want er zijn veel dingen die ik nog niet zo goed kan
dan zou ik willen dat jij mij begreep
en me gewoon graag zou zien zoals ik ben
een beetje geduld zou hebben met mij
zodat ik kan oefenen
wat ik nog niet zo goed kan
want ik wil worden wie ik vanbinnen
al een klein beetje ben
dan zou ik niet verloren lopen, dan zou ik huppelen
in een wei vol bloemen, ik zou bergen beklimmen
omdat ik voel dat je achter mij staat als ik val
of even door de knieën ga
dan hou jij mij vast
en anders ook, want jij gelooft dat ik
weer kan worden
wie ik ben
ik ben blij dat ik hier een huis heb,
een thuis waar ik altijd binnen mag, welkom
en graag gezien zoals ik ben
als de wereld groot is en gevaarlijk
als ik weer sterk moet zijn, moet presteren, scoren en
succesvol zijn, terwijl ik moe ben van het streven,
van het vechten, van het leven
dat er dan een huis is waar de deur openstaat,
een thuis waar ogen wonen waarin een vuurtje brandt,
oren die me horen, handen die mij raken,
een stem die zegt: “kom eens hier manneke,
kom eens hier bij mij en wees niet bang, of toch maar even,
want het komt goed met jou, jij gaat nog worden
wie je al zo lang bent”
als ik zo klein mag zijn
en je mij even uit laat huilen, al laat ik geen traan,
als je mij even uit laat razen, al zeg ik geen woord,
even om mij heen laat schoppen, al verzet ik geen voet
als ik even zo klein mag zijn
en huilen of brullen omdat ik mij nog kleiner voel,
bang voor alles wat groot is en veel, dan voel ik mij groeien,
dan word ik groot en sterk, klaar om de wereld in te trekken
en alle moeilijkheden en gevaren te trotseren
want ik weet, ik voel:
daar, daar in dat huis, staat iemand
aan mijn zij, daar wordt gewacht op mij,
zelfs al ben ik nu nog maar
zoals ik nu nog maar ben
en ik begin al te huppelen...
de wereld wordt een wei vol bloemen,
àlles wordt feest
dus jij en jij en jij en jij...
hou mij vast, heel goed vast
ook en vooral als het moeilijk gaat
dan vind ik mijn weg en kan ik verdergaan
worden wie ik ben en altijd ben geweest:
een grote kleine jongen
niet alleen,
want er zijn veel kleine jongens
en veel kleine meisjes, ook al zie je ze niet
omdat ze verstoppertje spelen en
doen alsof ze al groot zijn
jij en ik, wij vinden de wereld allemaal groot
maar er woont een huisje in mij
waar voor mij wordt gezorgd
het helpt mij om te worden wie ik ben
en wie ik eigenlijk altijd ben geweest:
een kleine jongen maar ook een man,
een klein meisje maar ook een vrouw,
een mens die staat als een huis,
ook als hij valt
als ik val, als jij valt,
dan hou ik jouvast en jij mij, ok?
hou je mij vast, alsjeblief?
ook als je weggaat?
Als je weggat,
blijf je dan gewoon?
Kom je dan een beetje dichter bij mij zitten?
(c) Werner Storms
soms heb ik verdriet want er zijn veel dingen
die ik niet zo goed kan
maar ik wil worden wie ik ben
de dingen die om me heen gebeuren
vind ik moeilijk, alles gaat zo snel, iedereen is druk,
ik kan ze moeilijk volgen
dan ben ik eenzaam en ook wel eens bang
dan voel ik mij vallen
tussen hemel en aarde
want er zijn veel dingen die ik nog niet zo goed kan
dan zou ik willen dat jij mij begreep
en me gewoon graag zou zien zoals ik ben
een beetje geduld zou hebben met mij
zodat ik kan oefenen
wat ik nog niet zo goed kan
want ik wil worden wie ik vanbinnen
al een klein beetje ben
dan zou ik niet verloren lopen, dan zou ik huppelen
in een wei vol bloemen, ik zou bergen beklimmen
omdat ik voel dat je achter mij staat als ik val
of even door de knieën ga
dan hou jij mij vast
en anders ook, want jij gelooft dat ik
weer kan worden
wie ik ben
ik ben blij dat ik hier een huis heb,
een thuis waar ik altijd binnen mag, welkom
en graag gezien zoals ik ben
als de wereld groot is en gevaarlijk
als ik weer sterk moet zijn, moet presteren, scoren en
succesvol zijn, terwijl ik moe ben van het streven,
van het vechten, van het leven
dat er dan een huis is waar de deur openstaat,
een thuis waar ogen wonen waarin een vuurtje brandt,
oren die me horen, handen die mij raken,
een stem die zegt: “kom eens hier manneke,
kom eens hier bij mij en wees niet bang, of toch maar even,
want het komt goed met jou, jij gaat nog worden
wie je al zo lang bent”
als ik zo klein mag zijn
en je mij even uit laat huilen, al laat ik geen traan,
als je mij even uit laat razen, al zeg ik geen woord,
even om mij heen laat schoppen, al verzet ik geen voet
als ik even zo klein mag zijn
en huilen of brullen omdat ik mij nog kleiner voel,
bang voor alles wat groot is en veel, dan voel ik mij groeien,
dan word ik groot en sterk, klaar om de wereld in te trekken
en alle moeilijkheden en gevaren te trotseren
want ik weet, ik voel:
daar, daar in dat huis, staat iemand
aan mijn zij, daar wordt gewacht op mij,
zelfs al ben ik nu nog maar
zoals ik nu nog maar ben
en ik begin al te huppelen...
de wereld wordt een wei vol bloemen,
àlles wordt feest
dus jij en jij en jij en jij...
hou mij vast, heel goed vast
ook en vooral als het moeilijk gaat
dan vind ik mijn weg en kan ik verdergaan
worden wie ik ben en altijd ben geweest:
een grote kleine jongen
niet alleen,
want er zijn veel kleine jongens
en veel kleine meisjes, ook al zie je ze niet
omdat ze verstoppertje spelen en
doen alsof ze al groot zijn
jij en ik, wij vinden de wereld allemaal groot
maar er woont een huisje in mij
waar voor mij wordt gezorgd
het helpt mij om te worden wie ik ben
en wie ik eigenlijk altijd ben geweest:
een kleine jongen maar ook een man,
een klein meisje maar ook een vrouw,
een mens die staat als een huis,
ook als hij valt
als ik val, als jij valt,
dan hou ik jouvast en jij mij, ok?
hou je mij vast, alsjeblief?
ook als je weggaat?
Als je weggat,
blijf je dan gewoon?
Kom je dan een beetje dichter bij mij zitten?
(c) Werner Storms