Een vrouwelijk geduld - Staf de Wilde

geduld is hulde: je wijdt
de tijd, de dagen en de jaren,
de minuten die zij nodig heeft
om haar poriën te zuiveren
en volume te geven aan de haren
 
ooit of nooit zal je het leren,
je weet vanwaar het komt:
al uit je vroegste jaren
toen een moeder over je wiegje stond
 
en daarna vader: te snel kon je
voor hem niet gaan – zes was je
en al aan de arbeid en moeder
in de veranda, zij zag het aan
 
je vergeet de bloemen van haar schort
of waren het slechts strepen:
ach, vader heeft zo vaak
in haar hart geknepen
 
zoals toen hij je broeder sloeg
en schopte en die jongen voortschoof
over de vloer: van moeder blijft
het handenwringen, de droefste
van al jouw herinneringen